Cukier (konkretnie cukier stołowy) to potoczna nazwa nadana związkowi organicznemu „sacharoza”. Może być pozyskiwany komercyjnie z różnych źródeł roślinnych; dwa popularne to trzcina cukrowa i burak cukrowy. Buraki cukrowe stały się popularne dopiero w połowie XIX wieku, ale trzcina cukrowa była wykorzystywana do pozyskiwania cukru od tysięcy lat.
WCZESNE ZASTOSOWANIA CUKRU
Trzcina cukrowa pochodzi z Nowej Gwinei, a najwcześniejsze zapisy wskazują na jej obecność w tym regionie już 8000 lat p.n.e. Najwcześniejsze pisemne wzmianki o procesie rafinacji cukru pochodzą z Indii i datowane są na 100 r. n.e. Do 650 r. n.e. wiedza o produkcji cukru dotarła do świata arabskiego, gdzie był on wykorzystywany w kuchni.
Za pośrednictwem Arabów mieszkańcy śródziemnomorskiej Europy poznali cukier; nie umieli jednak jeszcze go produkować. Do 1300 roku mogli go spożywać tylko najbogatsi mieszkańcy Europy, gdyż był uważany za produkt luksusowy. W XV wieku europejscy kolonizatorzy zaczęli uprawiać i zbierać trzcinę cukrową w swoich tropikalnych koloniach. Trwało to przez wiele lat, aż do roku 1747, kiedy to Andrea Margraff, chemik z Prus (obecnie Polska i Rosja), odkrył, że sacharozę można otrzymać również z buraków cukrowych.
Może Cię również zainteresować – Niezwykłe losy cukrowni w Sokołowie Podlaskim – poznaj tę historię!
PROCES PRODUKCJI CUKRU
Trzcina cukrowa jest wieloletnią rośliną zielną, która osiąga wysokość od trzech do czterech metrów. Uprawia się ją na obszarach tropikalnych i subtropikalnych (o minimalnych rocznych opadach 60 l/m2). Niektóre odmiany mogą być rozmnażane przez nasiona, ale bardziej efektywna jest uprawa trzciny cukrowej przez rozmnażanie wegetatywne, gdzie jej łodygi są cięte na małe kawałki i sadzone w ziemi.
Łodyga trzciny cukrowej jest największą częścią rośliny; dojrzała łodyga zawiera 11-16% błonnika, 12-16% cukrów rozpuszczalnych, a reszta to głównie woda. Średnio z jednego hektara ziemi uzyskuje się od 60 do 70 ton trzciny cukrowej.
Po zebraniu trzciny cukrowej jest ona transportowana do fabryk, gdzie jest wyciskana w celu uzyskania soku. Sok z trzciny cukrowej jest następnie gotowany, aż woda wyparuje, pozostawiając jedynie kryształki cukru. Kryształy są następnie odwirowywane w celu usunięcia zanieczyszczeń. Na koniec produkt końcowy jest suszony, pakowany i gotowy do spożycia. Brazylia i Indie produkują największą ilość cukru trzcinowego na świecie. Inne kraje o podobnym klimacie tropikalnym również produkują cukier trzcinowy w różnych ilościach.
